Lyrics to Dariusz Wójcik Pałacyk Michla: Pałacyk Michla Żytnia Wola Bronią się chłopcy od „Parasola' Choć na „tygrysy' mają visy To warszawiaki fajne chłopaki są Czuwaj wiaro i wytężaj słuch Pręż swój młody duch Pracując za dwóch ACzuwaj wiara Di wytężaj słuch, APręż swój młody duch, Dpracując za dwóch! ACzuwaj wiara Di wytężaj słuch, APręż swój młody duch, jak Dstal! A D Wiara się Dbije, wiara śpiewa, Szkopy się Azłoszczą, krew ich zaDlewa. Różnych spoDsobów się imają. Co chwila "Aszafę" nam dosuDwaAją, DHej! Refren: ACzuwaj wiara Di Czuwaj wiara i wytężaj słuch, Pręż swój młody duch , jak stal! Każdy z chłopaków chce być ranny Sanitariuszki morowe panny, a gdy Cię kula trafi jaka, poprosisz pannę Da Ci buziaka Hej! Czuwaj wiara i wytężaj słuch, pręż swój młody duch, pracując za dwóch! Czuwaj wiara i wytężaj słuch, Pręż swój młody duch , jak stal [Fragment piosenki "Czuwaj Wiaro!" zespołu Dzieci z Brodą] Wiara się bije, wiara śpiewa Szkopy się złoszczą, krew ich zalewa Różnych sposobów się imają, Co chwila „szafę” nam posuwają – hej! Czuwaj wiaro i wytężaj słuch Pręż swój młody duch, pracując za dwóch! Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, Czuwaj, wiaro, i wytężaj słuch, Pręż swój młody duch, pracując za dwóch! Czuwaj, wiaro, i wytężaj słuch, Pręż swój młody duch jak stal! Wiara się bije, wiara śpiewa, Szkopy się złoszczą, krew ich zalewa, Różnych sposobów się imają, Co chwila "szafę" nam podsuwają, hej! Czuwaj, wiaro, i wytężaj słuch, Dịch Vụ Hỗ Trợ Vay Tiền Nhanh 1s. Michler's palace, Żytnia, Wola The boys from "Parasol" defend themselves Although they have vises to "tigers" Varsovian are cool guys. Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! Every boy wants to be hurt ... Nurse - beautiful ladies, And when a bullet hits you Ask her - she will give you a kiss, hey! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! Behind the line are shirkers, Stewardship, various dead bodies, They cook the soup, black coffee- And this way they fight for a cause, hey! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! But our command is cool, Because at the first line it risked the head, And the coolest of captains Is our "Miecio" - nice dodger, hey! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! The belief fights,the belief sings, Krauts get angry, are flooded by their blood They use different way What a moment "wardrobe" is pushed to us, hey! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! But for nothing "wardrobe" and grenades Every time they get whips, And every day is approaching moment That we will win! And to civilian life, hey! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit, working as two! Vigilant, belief, and listen Post your young spirit as steel! As steel! Tamtej nocy nie zapomnę Zbudził mnie nad ranem własny krzyk Serce biło jak szalone.. Takiej ciszy nie usłyszy nikt.. Tamtej nocy już nie spałem Sen koszmarny wracał... Wracał strach... Wielki ogień nad Warszawą... I walący się na głowy dach... Czy było, jak w mym śnie? Wiedzą tylko oni... Bóg to wie... Choć w czterdziestym czwartym stanął czas Żyją wciąż... Bo żyją w nas... x2 Tłum bezbronny, za nim czołgi... Trupie czaszki i sukienek biel... Słońce w oczy... Łza się toczy... Ten ostatni pocisk trafi w cel! Garść nabojów po harcerzu... Padł przed chwilą... Niepotrzebne mu... Barykada cała w ogniu... Smród kanałów kradnie resztki tchu! Czy było, jak w mym śnie? Wiedzą tylko oni... Bóg to wie... Choć w czterdziestym czwartym stanął czas Żyją wciąż... Bo żyją w nas... x3 Trudno jest wytrwać, gdy wszystko zdaje się stracone. Trudno jest marzyć, gdy marzenia Twoje depczą. Trudno jest stać gdy chcą Cię rzucić na kolana. Marzyć o słońcu gdy wokoło strugi deszczu. Lecz przysięgaliśmy na orła i na krzyż, na dwa kolory, te najświętsze w Polsce barwy, na czystą biel i na gorącą czerwień krwi, na wolność żywych i na wieczną chwałę zmarłych. Trudno zwyciężać gdy w zwycięstwo Twe nie wierzą. Trudno jest walczyć, gdy poległo już tak wielu. Trudno jest ciągle na zamiary siły mierzyć, ostatnią kulą jak opłatkiem się podzielić. Lecz przysięgaliśmy na orła i na krzyż, na dwa kolory, te najświętsze w Polsce barwy, na czystą biel i na gorącą czerwień krwi, na wolność żywych i na wieczną chwałę zmarłych. Trudno się czasem z Twoją wolą zgodzić Panie, i stać spokojnie gdy ofiarne płoną stosy, ale swój los przyrzekaliśmy rzucić na nie, by swoje życie jak przeszkodę móc przeskoczyć. Bo przysięgaliśmy na orła i na krzyż, na dwa kolory, te najświętsze w Polsce barwy, na czystą biel i na gorącą czerwień krwi, na wolność żywych i na wieczną chwałę zmarłych. I zwyciężymy, gdy zwycięstwo dasz nam Panie przyjmiemy klęskę, jeśli taka Twoja wola. Tylko daj, w godzinie próby nam wytrwanie, Gdy upadniemy zawsze pozwól powstać z kolan. Bo przysięgaliśmy na orła i na krzyż, na dwa kolory, te najświętsze w Polsce barwy, na czystą biel i na gorącą czerwień krwi, na wolność żywych i na wieczną chwałę zmarłych. Na twarzach kurz przebytych wielu dróg Spod zabłoconych kopyt pryska piach Przed nami gdzieś Moskal czai się Za nami został ból i strach Nikt nie wie dziś co niesie nowy dzień Powywracane krzyże znaczą szlak W kolorze krwi objawił diabeł się Czerwona gwiazda jego znak Prowadzą Bóg, Ojczyzna, Honor i gniew Dopóki szabla w dłoni, a w żyłach krew Dopóki Sam Komendant wiedzie nas na bój Nie zginiesz, Polsko, kraju mój Jest taki kraj, kwitnący niby sad Co się zaczyna hen za linią wzgórz Tam czeka nas wymarzony dom Tam złotem szumią łany zbóż Choć wielu nas, nie wszyscy dojdą tam Niejeden spocznie w cieniu drzew Brzozowy krzyż nagrodą będzie mu A ukołysze ptaków śpiew Prowadzą Bóg Ojczyzna Honor i Gniew Dopóki szabla w dłoni, a w żyłach krew Dopóki Sam Komendant wiedzie nas na bój Nie zginiesz, Polsko, kraju mój Prowadzą Bóg Ojczyzna Honor i Gniew Dopóki szabla w dłoni, a w żyłach krew Dopóki Sam Komendant wiedzie nas na bój Nie zginiesz, Polsko, kraju mój Prowadzą Bóg Ojczyzna Honor i Gniew Dopóki szabla w dłoni, a w żyłach krew Dopóki Sam Komendant wiedzie nas na bój Nie zginiesz, Polsko, kraju mój Nie wiem skąd w pamięci mej zjawiają się, zamykam oczy, stoją wciąż jak we śnie. Klepsydrę znów obrócił los. Został duszy jęk, cichy i bolesny niczym szloch. Widzę dzieci zaplątane w tamte dni, dorosłe oczy, w których nie masz jednej łzy. Odeszły w mrok, bezbronne tak. Tylko duszy krzyk w ciszy zatrzepotał niby ptak. Widzę matki szukające rodzin swych, w płonących gruzach gdzie ocaleć nie mógł nikt. Wypalił się nadziei ślad. Tylko duszy jęk, w liściach błądzi czasem, tylko wiatr. Widzę chłopców, pod obstrzałem pryska piach, za duże chełmy, w oczach skrył się zwykły strach. Odeszli gdzieś, przeminął czas. Tylko duszy krzyk wzbił się ponad światem... i zgasł. Ciężkie czasy legionera, raz, dwa, trzy, Los go gnębi jak cholera, raz, dwa, trzy, Robić dużo, a jeść mało, Maszerować jak przystało, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Druh - karabin ciąży w dłoni, raz, dwa, trzy, Bagnet o łopatkę dzwoni, raz, dwa, trzy. A przy boku ładownica I manierka powiernica, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Komendanci rano wstają, raz, dwa, trzy, Żołnierzowi spać nie dają, raz, dwa, trzy, Ledwieś zdążył wciągnąć gacie, Już na pole smaruj bracie, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Dawniej były lepsze czasy, raz, dwa, trzy, Bo jadało się kiełbasy, raz, dwa, trzy, Nim znów wrócą czasy syte, To odwalisz dawno kitę, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Chlebuś dają nam człowiecze, raz, dwa, trzy, Co się z starych trocin piecze, raz, dwa, trzy, Rzadkiej zupki się napijesz I dzień cały o tym żyjesz, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Z czego robią naszą kawę, raz, dwa, trzy, To zupełnie nieciekawe, raz, dwa, trzy, Mięso zaś też drwi z człowieka, Bo drży, miauczy albo szczeka, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Rano ćwiczą nas po szwedzku, raz, dwa, trzy, Cały dzionek po niemiecku, raz, dwa, trzy, A po polsku jeść nam dają, Tak to bracie nas kiwają, raz, dwa, raz, dwa, trzy. Czy widzisz te gruzy na szczycie? Tam wróg twój się kryje jak szczur. Musicie, musicie, musicie Za kark wziąć i strącić go z chmur. I poszli szaleni zażarci, I poszli zabijać i mścić, I poszli jak zwykle uparci, Jak zawsze z honorem się bić. Czerwone maki na Monte Cassino Zamiast rosy piły polską krew. Po tych makach szedł żołnierz i ginął, Bo od śmierci silniejszy był gniew. Przejdą lata i wieki przeminą. Pozostaną ślady dawnych dni I wszystkie maki na Monte Cassino Czerwieńsze będą, bo z polskiej wzrosną krwi. Czy widzisz ten rząd białych krzyży? Tam Polak z honorem brał ślub. Idź naprzód, im dalej ,im wyżej, Tym więcej ich znajdziesz u stóp. Ta ziemia do Polski należy, Choć Polska daleko jest stąd, Bo wolność krzyżami się mierzy, Historia nie jeden zna błąd. Czerwone maki na Monte Cassino Zamiast rosy piły polską krew. Po tych makach szedł żołnierz i ginął, Bo od śmierci silniejszy był gniew. Przejdą lata i wieki przeminą. Pozostaną ślady dawnych dni I wszystkie maki na Monte Cassino Czerwieńsze będą, bo z polskiej wzrosną krwi. To nic, że długi jest marsz, Słońce osuszy twarz, Idziesz i liczysz naboje - ostatnie trzy, I nie chybisz już - to wiesz! Róża czerwono, biało kwitnie bez, Nikt z nas nie pęka, chociaż krucho jest, Wzgórza przejdziemy, wodą popijemy, Kuchnie polowe diabli wiedzą gdzie! Kto by się martwił, że na drodze Kurz i śnieg i deszcz - to znamy już. Wzgórza przejdziemy, wodą popijemy, Woda po walce ma jak wino smak. Róża czerwono, biało kwitnie bez Dojdziesz bracie, choć krucho jest! Stary karabin, twój brat, Jeszcze zadziwi świat. Będą znów piękne dziewczyny za wojskiem szły, A że w oczy deszcz - to nic! Róża czerwono, biało kwitnie bez Nikt z nas nie pęka, chociaż krucho jest, Wzgórza przejdziemy, wodą popijemy, Kuchnie polowe diabli wiedzą gdzie! Kto by się martwił, że na drodze kurz i śnieg i deszcz - to znamy już. Wzgórza przejdziemy, wodą popijemy, Woda po walce ma jak wino smak. Róża czerwono, biało kwitnie bez, Dojdziesz bracie, choć krucho jest! Legiony to - żołnierska nuta, Legiony to - straceńców los, Legiony to - żołnierska buta, Legiony to - ofiarny stos. My, Pierwsza Brygada, Strzelecka gromada, Na stos rzuciliśmy nasz życia los, Na stos, na stos. x2 O, ileż mąk, ileż cierpienia, O, ileż krwi, wylanych łez. Pomimo to - nie ma zwątpienia, Dodawał sił - wędrówki kres. My, Pierwsza Brygada, Strzelecka gromada, Na stos rzuciliśmy nasz życia los, Na stos, na stos. x2 Mówili, żeśmy stumanieni, Nie wierząc nam, że chcieć - to móc. Lecz trwaliśmy osamotnieni, A z nami był nasz drogi wódz! My, Pierwsza Brygada, Strzelecka gromada, Na stos rzuciliśmy nasz życia los, Na stos, na stos. x2 Nie rzucim ziemi skąd nasz ród! Nie damy pogrześć mowy. Polski my naród, polski lud, królewski szczep Piastowy. Nie damy, by nas zgnębił wróg! Tak nam dopomóż Bóg! Tak nam dopomóż Bóg! Do krwi ostatniej kropli z żył bronić będziemy ducha, aż się rozpadnie w proch i w pył krzyżacka zawierucha. Twierdzą nam będzie każdy próg! Tak nam dopomóż Bóg! Tak nam dopomóż Bóg! Nie złamie wolnych żadna klęska, Nie strwoży śmiałych żaden trud – Pójdziemy razem do zwycięstwa, Gdy ramię w ramię stanie lud. Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew! Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew! Powiśle, Wola i Mokotów, Ulica każda, każdy dom – Gdy padnie pierwszy strzał, bądź gotów, Jak w ręku Boga złoty grom. Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew! Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew! Od piły, dłuta, młota, kielni – Stolico, synów swoich sław, Że stoją wraz przy Tobie wierni, Na straży Twych żelaznych praw. Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew! Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew! Poległym chwała, wolność żywym, Niech płynie w niebo dumny śpiew, Wierzymy, że nam Sprawiedliwy, Odpłaci za przelaną krew. Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Za każdy kamień Twój, Stolico, damy krew! Warszawskie dzieci, pójdziemy w bój, Gdy padnie rozkaz Twój, poniesiem wrogom gniew! Biuro Klubów "Gazety Polskiej" 505 038 217, (12) 422 03 08; klubygp@ ul. Bracka 15 I piętro 31-005 Kraków Polityka prywatności: Nasza strona używa cookies czyli po polsku ciasteczek. Korzystając ze strony wyraża Pan/i zgodę na używanie ciasteczek (cookies), zgodnie z aktualnymi ustawieniami Pana/i przeglądarki. Jeśli chce Pan/i, może Pan/i zmienić ustawienia w swojej przeglądarce tak aby nie pobierała ona ciasteczek. Pałacyk Michla Pałacyk Michla, Żytnia, Wola, bronią się chłopcy spod "Parasola". A na Tygrysy maja visy, to warszawiacy, klawe urwisy są!Hej! Czuwaj wiara i wytężaj słuch, pręż swój młody duch, pracując za dwóch! Czuwaj wiara i wytężaj słuch, pręż swój młody duch jak stal!Każdy z chłopaków chce być ranny, sanitariuszki morowe panny. A gdy cię trafi kula jaka, poprosisz pannę, da ci buziaka w nos!Za pierwszą linią dekowniki, intendentura, różne umrzyki, gotują zupę, warzą kawę i tym sposobem walczą za to dowództwo jest morowe i w pierwszej linii nadstawia głowę. A najmorowszy przełożony to jest nasz Mietek, w kółko się broni, wiara śpiewa, Szkopy się złoszczą, krew ich zalewa. Różnych sposobów się imają, co chwila szafę nam na nic szafa i granaty za każdym razem dostają baty. I co dzień się przybliża chwila, że zwyciężymy i do cywila! tłumaczenie na angielskiangielski Michla's Palace Michla's Palace, Żytnia, Wola, the boys are defending themselves from under the "Umbrella". And they have visas on the Tigers, they are Varsovians, they are crazy urchins!Hey! Watch your faith and strain your hearing, spring your young spirit, working for two! Watch your faith and strain your hearing, spring your young spirit like steel!Each of the boys wants to be injured. Nurses are virgins. And when a bullet hits you, ask a miss, give you a kiss on the nose!Hey! Watch your faith and strain your the first line are cowards stewardship and various dead men, they cook soup, brew coffee and thus they fight for the Watch your faith and strain your the command is mighty and puts his head on the first line. And the mightest is the boss. This is our Mietek, he has a wheel shaved on his Watch your faith and strain your defends itself, faith sings, The Huns get angry, their blood is flooding. They have different ways. Every now and then they use the Watch your faith and strain your Nebelwerfers and grenades are useless, because they get whipped every time. And every day the moment comes, when we will win and will go into civilian Watch your faith and strain your hearing. Przesłane przez użytkownika Tekatka191 w wt., 06/10/2020 - 00:18 Salonik na piętrze Pałacyku Michla na Woli, w którego oknie urządzono stanowisko miotacza płomieni, zapełnia się wieczorem żołnierzami „Parasola”. Oprócz ludzi podchorążego „Gryfa”, broniących powstańczej placówki ulokowanej w tej rezydencji bogatej rodziny warszawskich młynarzy i piekarzy, Michlerów, do pałacyku ściągają harcerze i harcerki z innych plutonów i kompanii. Po czterech dniach walk, 4 sierpnia, bataliony Kedywu wciąż opierają się nacierającym na Wolę Niemcom, a straty „Parasola”, licząc z rannymi, nie przekraczają jeszcze 10 proc. Nastroje są dobre i poprawiają się jeszcze, gdy gospodarze stawiają na stół kilka znalezionych w piwnicy butelek wina. Duszą towarzystwa jest roześmiany, niepozorny blondyn o nieregularnych rysach. To kapral podchorąży „Ziutek”, Józef Andrzej Szczepański, batalionowy poeta, znany z fantazji i humoru, oraz – famę tę sam konsekwentnie podtrzymuje – pożeracz serc niewieścich. Tego wieczoru wszyscy czekają na jego pierwszy powstańczy wiersz. „Ziutek” recytuje: „Pałacyk Michla, Żytnia, Wola/ Bronią się chłopcy od „Parasola” / Choć na „tygrysy” mają visy/To warszawiaki, fajne chłopaki są”. Po chwili pod wiersz podkłada melodię na motywach znanej przedwojennej pieśni „Nie damy Popradowej fali”. Sala podchwytuje refren: „Czuwaj wiaro i wytężaj słuch/ Pręż swój młody duch/Pracując za dwóch! /Czuwaj wiaro i wytężaj słuch, / Pręż swój młody duch/ jak stal”. Piosenka towarzyszy batalionowi jako nieoficjalny hymn do końca powstania. Wkrótce zna ją cała Warszawa. Najpopularniejszą pieśń walczącej stolicy śpiewa Mieczysław Fogg podczas występów dla żołnierzy i chroniących się w piwnicach cywilów. Syn austriackiego zawodowego oficera i legionisty, a potem prawnika w PKP, urodzony w 1922 r. Józef Szczepański laury poetyckie zdobywał od czasów szkolnych. Jako uczeń gimnazjum Władysława IV w Warszawie zapełniał mową wiązaną całe bruliony. Jego wiersze, odnoszące się zwykle do realiów życia, z satyrycznym zacięciem odzwierciedlały pogodę ducha ich autora. I nawet wojna tego nie zmieniła. Po ewakuacji z Warszawy w 1939 r., Szczepański, jedynak – jego młodszy brat urodził się dopiero w czasie wojny, mieszkał z rodzicami w Krakowie i Rzeszowie. Dopiero gdy późną jesienią 1943 r. odwiedził go dawny kolega szkolny, postanowił wrócić do stolicy, by uczyć się na tajnych kompletach, a przede wszystkim włączyć się do konspiracji. Wkrótce trafił do plutonu Bronisława Pietraszewicza „Lota” w kompanii „Agat”, późniejszym „Parasolu”. Wiosną 1944 r. ukończył podchorążówkę Agricola. Brał udział w ratowaniu rannych uczestników zamachu na Kutscherę i w wielu akcjach bojowych, w nieudanym zamachu w Krakowie na Wilhelma Koppe, najwyższego funkcjonariusza hitlerowskich władz bezpieczeństwa w GG. I wciąż zapełniał wierszami nowe zeszyty. Pisał o kolegach z podchorążówki, codziennym życiu żołnierzy podziemia, akcjach bojowych i przygodach: „Oj nie ma, nie ma/jak z peema/ jak z peema/rżnąć”. Rzadko uderzał w bardziej podniosłe struny. Tym mocnej brzmią np. słowa jego wiersza „Do Matki”: „Dziś idę walczyć Mamo/ Może nie wrócę więcej/ Może mi przyjdzie polec tak samo/ jak tyle, tyle tysięcy”. Wieczór 4 sierpnia to na Woli ostatnie chwile względnego spokoju. Następnego dnia esesmani gen. Reinefartha i kryminaliści obersta Dirlewangera – zgodnie z planem von dem Bacha-Zelewskiego przewidującym izolowanie kolejnych dzielnic miasta – zaczynają, wzmocnieni czołgami, natarcie Wolską i Górczewską w stronę Śródmieścia. Załoga Pałacyku Michla odpiera granatami i ogniem broni maszynowej trzy kolejne szturmy wdzierających się na jego parter Niemców. Podchorąży „Ziutek” ze swego karabinu odgryza się nieprzyjacielskim strzelcom wyborowym. Ale o trzeciej po południu pod ostrzałem „Panter” obrońcy muszą opuścić Pałacyk. Następne wiersze „Ziutka” powstają podczas trzytygodniowych walk oddziałów Kedywu w obronie Starówki. Coraz mniej w nich dawnej niefrasobliwości batalionowego wierszopisa, coraz więcej – goryczy. Przedostatni wiersz to wstrząsające pożegnanie dowódcy 1. kompanii, „Rafała”. Ostatni, „Czerwona Zaraza”, jest dramatycznym wezwaniem do Armii Czerwonej: „Czekamy ciebie, czerwona zarazo/byś wybawiła nas od czarnej śmierci”. Pierwszego września 1944 r. kapral podchorąży „Ziutek” dowodzi ostatnią grupą żołnierzy „Parasola” broniących placu Krasińskich. Ich zadaniem jest nie dopuścić Niemców do włazu do kanałów, którymi wycofują się obrońcy Starówki. Po południu „Ziutek”, zostaje ciężko ranny w brzuch. Nafaszerowanego środkami przeciwbólowymi koledzy ewakuują do Środmieścia. Umiera dziesiątego września w powstańczym szpitalu.[i]Piotr Stachiewicz, „Parasol” Wiesław Stradomski, „Ostatnia reduta”[/i] [i]Grzegorz Łyś - dziennikarz „Rzeczpospolitej”,popularyzator nauki, autor licznych publikacji z zakresu turystyki historycznej[/i] Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ

czuwaj wiara i wytężaj słuch