Gdy w kwietniu zostały jej przyznane wyżej wymienione widzenia na sprawie o ograniczenie praw rodzicielskich nie stawiła sie na nich ani razu. Do czasu, gdy poronila druga ciążę. Wtedy nagle zainteresowala sie dzieckiem. 3miesiace temu otrzymałem wezwanie na posiedzenie w sądzie, ktorego efektem były testy psychologiczne. Wówczas kierownik może wystąpić do lekarza psychiatry o wydanie zaświadczenia o stanie zdrowia (zaświadczenie jest ważne 14 dni) a następnie złożyć wniosek do sądu. Dalej OPS nie uczestniczy w postępowaniu sądowym a jedynie dostaje z sądu informację o wszczęciu postępowania. Sąd Rejonowy w L u b l i n i e RE: Pomocy! Brak adwokata z sądu. Skierowanie na badanie psychiatryczne z sądu. Kadi - trzeba mieć jednak na uwadze, iż bardzo często powołuje się biegłych psychiatrów z bardzo daleko idącej ostrożności procesowej. Znam przypadki powoływania biegłych psychiatrów przy podejrzanych chorych np tylko na serce, lub niewydolność nerek. Przed postawieniem diagnozy autyzmu dziecko musi zostać poddane obserwacji specjalistów. Wykonuje się wyspecjalizowane testy do badania osób z autyzmem: ocenia się jego rozwój intelektualny, emocjonalny, umiejętność budowania relacji z dorosłymi i rówieśnikami (np. w trakcie zabawy). Neurolog z kolei podczas podstawowego badania Użytkownik. Posty: 84. RE: Sądowe wezwanie do stawienia się na badania psychiatryczne. To jest nowoczesna metoda naszych sądów,jeżeli będziesz mówił głośno w sądzie że pan ix powiedzmy radny coś zmanipulował,automatycznie kierują człowieka na badanie psychiatryczne..To jest skandal polskiego prawa,nie twój przypadek jest jedyny. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd Nợ Xấu. Małżonek, krewny w linii prostej, rodzeństwo, przedstawiciel ustawowy lub osoba sprawująca faktyczną opiekę nad osobą chorą psychicznie mogą złożyć wniosek do sądu opiekuńczego właściwego dla miejsca zamieszkania tej osoby o zastosowanie przymusowej hospitalizacji, jeśli osoba ta odmawia dobrowolnego leczenia, w tym przyjmowania leków (art. 29 ust. 2 uozp). Przyczyny uzasadniające przymusową hospitalizację zostały wąsko określone i mogą nimi być wyłącznie: nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczenie pogorszenia stanu zdrowia psychicznego chorego na, co wskazuje jego dotychczasowe zachowanie osoba chora psychicznie jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę stanu jej zdrowia(art. 29 ust. 1 uozp). „Sąd powinien przy orzekaniu ściśle kierować się sformułowanymi w ustawie przesłankami uzasadniającymi uwzględnienie wniosku i nie może stosować do nich ani wykładni rozszerzającej, ani analogii, gdyż konsekwencją orzeczenia uwzględniającego wniosek jest ingerencja w sferę praw i wolności obywatelskich chorego człowieka” – tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia r. II CRN 81/96. Regułą jest bowiem dokonanie wyboru przez każdą osobę potrzeby, jak i rodzaju leczenia – tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia r. III CSK 318/ przez sąd opiekuńczy, że zastosowanie przymusowego leczenia przyniesie poprawę stanu zdrowia psychicznego chorego jest niewystarczające, aby zastosować przymusową hospitalizację, konieczne jest ponadto ustalenie, że chory jest niezdolny do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, bowiem zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 pkt. 2 uozp oby dwie przesłanki muszą wystąpić łącznie, chyba że z materiału dowodnego wynika, że zaszła druga przesłanka określona w art. 29 ust. 1 pkt. 1 uozp a mianowicie dotychczasowe zachowanie chorego wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jego zdrowia psychicznego. „Prognoza, że umieszczenie w szpitalu wpłynie pozytywnie na stan zdrowia osoby chorej nie jest przesłanką orzeczenia o przymusowym umieszczeniu w szpitalu na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z 1994 r.” – tak Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia r. III CSK 318/07. Ponadto Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia r. II CRN 81/96 wyjaśnił, że „samo występowanie uciążliwych, a nawet wręcz męczących dla otoczenia, zachowań uczestniczki postępowania, a przejawiających się nieufnością, podejrzliwością, wrogim nastawieniem do męża i sąsiadów, porzuceniem pracy, czy wręcz nieadekwatnymi do sytuacji zachowaniami, choć świadczą o jej chorobie psychicznej, to jednak nie są jeszcze wystarczającą podstawą do zastosowania art. 29 ust. 1 cyt. Ustawy”. Z uwagi na to, że sąd musi ocenić przyszłe, możliwe skutki niezastosowania przymusowego leczenia wobec osoby chorej psychicznie, konieczne jest załączenie do wniosku o przymusową hospitalizację orzeczenia lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniającego potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym (art. 30 uozp). Zaświadczenie wystawione przez lekarza psychiatrę musi być wynikiem dogłębnych badań i drobiazgowej, rzetelnej analizy. W przedmiocie opinii lekarza psychiatry Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia r. II CKU 72/96 wyjaśnił, że „orzeczenie o potrzebie przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego na podstawie art. 29 ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535) sąd opiekuńczy może wydać wyłącznie wówczas, gdy dołączona do wniosku opinia, o jakiej mowa w art. 30 tej ustawy, nie zostanie podważona w toku postępowania. Przesłanką wydania takiego orzeczenia nie może więc być jedynie wyjaśnienie wątpliwości, czy osoba, wobec której toczy się postępowanie, jest w ogóle chora psychicznie i zachodzą dalsze przesłanki z art. 29 ust. 1 ustawy”. Aplikantka radcowska Sylwia Gładysz Kancelaria Radców Prawnych R. Ptak i Wspólnicy Kancelaria Radców Prawnych R. Ptak i Wspólnicy Kancelaria R. Ptak i Wspólnicy to dom zbudowany na mocnych fundamentach. Uważamy, że nasz sukces wynika z siły zgranego zespołu, który tworzą ludzie z pasją. Pozytywne relacje wewnętrzne przekładają się na kontakt z Klientami. Już kilka osób pytało w komentarzach o możliwość skierowania małżonka – przeciwnika procesowego na badania psychiatryczne w trakcie sprawy o rozwód, czy separację. Czy można zgłosić wniosek o przeprowadzenie takich badań? Zgłosić wniosek oczywiście można, jak każdy, ale czy będzie uwzględniony? Bez zgody osoby podejrzanej o chorobę takie badanie po prostu nie może się odbyć. Są oczywiście sytuacje, w których sąd jest ustawowo uprawniony do skierowania na przymusowe leczenie (ustawa o ochronie zdrowia psychicznego, o przeciwdzialaniu narkomanii, przymus może być stosowany w przypadku chorób zakaźnych), ale rozwód, czy separacja, to nie jest ten przypadek. Uczestniczyłam w wielu sprawach, w których pojawiał się zarzut, że mój klient/klientka mieli być chorzy psychicznie (bo np. korzystali z pomocy psychologa – to mój ulubiony przypadek). W żadnej z tych spraw sąd nie skierował „podejrzanego” na badania, bo nie mógł. Zarzut choroby psychicznej może mieć znaczenie dla: winy w rozkładzie pożycia małżeńskiego, władzy rodzicielskiej, a także dla kontaktów z małoletnim dzieckiem. Jak w przypadku każdego zarzutu, także i ten należy dobrze rozważyć przed złożeniem. Nie zawsze taki zarzut musi być korzystny dla składającego. Mało kto o tym pamięta przy składaniu zarzutów, że miecz ma zawsze dwa końce. O procesowych skutkach ustalenia istnienia choroby psychicznej małżonka pisałam tu. Jeżeli zarzut jest poważny (bo zdarza się, że informacja o rzekomej chorobie psychicznej jest podawana w procesie jedynie w celu oczernienia drugiej strony), to trzeba szukać innych środków dowodowych na poparcie swoich twierdzeń. Badania lekarskie, świadkowie i co tylko przyjdzie do głowy, bo wachlarz środków dowodowych jest szeroki. Nawet bez przebadania osoby, która ma być chora psychicznie, próba udowodnienia istnienia choroby psychicznej może zakończyć się sukcesem. Otagowane jako: badanie psychiatryczne w trakcie separacji, choroba psychiczna, przymusowe badanie psychiatrycze w trakcie rozwodu, rozwód a choroba psychiczna, zarzut choroby psychicznej W czym mogę Ci pomóc? Agnieszka Swaczyna Strategy, design, marketing & support by ™ Poddanie się leczeniu psychiatrycznemu jest z reguły dobrowolne. W wyjątkowych jednak sytuacjach, istnieje możliwość zobowiązania do leczenia osoby, która nie zgadza się dobrowolnie na leczenie. Leczenie wbrew woli osoby chorej psychicznie jest więc ostatecznością. Jeśli zachowanie osoby wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, jak również gdy osoba nie jest zdolna do zaspokajania swoich podstawowych potrzeb życiowych a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia, może bez swojej zgody być poddana badaniu o nasilone zaburzenia, które mogą być rzeczywiście traktowanie jako wyraz bezpośredniego zagrożenia zarówno dla samego pacjenta, jak i otoczenia. Zagrożenie życia lub zdrowia powinno być realne i życia lub zdrowia w każdym przypadku wymaga nagłych przypadkach można wzywać na interwencję policję a ponadto o ile wynika to z zachowania osoby powodującego zagrożenie dla zdrowia a nawet życia ( np. próba samookaleczenia, splątanie itp. ) wezwać pogotowie. Lekarz ma bowiem obowiązek zbadać taką osobę i poddać obserwacji, z której może wywnioskować czy wymaga ona również: Przymusowe leczenie alkoholika Wniosek o udzielenie zgody na przyjęcie do szpitala psychiatrycznegoWniosek o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego należy złożyć do sądu rejonowego wydział rodzinny i nieletnich według miejsca zamieszkania osoby chorej. Wniosek jest zwolniony z opłat sądowych. Do wniosku o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego dołącza się świadectwo lekarza psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychiatrycznym. W przypadku braku takiego świadectwa sąd zwraca wniosek. Świadectwo wydaje lekarz psychiatra na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku o wszczęcie postępowania sądowego w tej zwrócić się do Ośrodka Pomocy Społecznej o wszczęcie postępowania w sprawie leczenia psychiatrycznego. Wówczas kierownik może wystąpić do lekarza psychiatry o wydanie zaświadczenia o stanie zdrowia a następnie złożyć wniosek do sądu. Dalej OPS nie uczestniczy w postępowaniu sądowym a jedynie dostaje z sądu informację o wszczęciu podstawie otrzymanego zawiadomienia sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego Następnie odbywa się posiedzenie Sądu, który może wydać decyzję o leczeniu danej osoby w szpitalu wbrew jej od lekarza psychiatry jest ważne 14 dni od daty również serwis: Prawa i obowiązki małżonków Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie. Do kogo należy realizacja postanowienia sądowego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego? W przypadku opisanym przez Pana zapewnienie realizacji postanowienia sądowego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego należy do marszałka danego województwa. Mówi o tym art. 46 ust. 2b ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 roku o ochronie zdrowia psychicznego. Nie jest to wykonywane w ramach egzekucji sądowej przez komorników sądowych. Sprawy związane z realizacją postanowień sądowych w danym województwie należą do kompetencji określonych jednostek urzędu marszałkowskiego. Dla sprawnej realizacji postanowień niezbędna jest jednak współpraca osób i organów zaangażowanych w wykonanie postanowienia ( pogotowia, Policji, ośrodka pomocy społecznej, rodziny chorego oraz Urzędu Marszałkowskiego). Realizacja postanowienia polega na: ustaleniu miejsca w szpitalu psychiatrycznym (czy jest wolne i w jakim terminie), zorganizowaniu transportu medycznego (z lekarzem). Transport medyczny odbywa się najczęściej z miejsca zamieszkania osoby chorej psychicznie do wskazanego szpitala psychiatrycznego. Koszt transportu pacjenta pokrywa Samorząd Województwa. Realizacja przez marszałka województwa obowiązku wynikającego z art. 46 ust. 2b ustawy Realizacja przez marszałka województwa obowiązku wynikającego z art. 46 ust. 2b ustawy odbywa się w ten sposób, iż osoba bliska pacjentowi (której interwencja spowodowała wszczęcie postępowania sądowego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego) po otrzymaniu postanowienia sądu czuwa nad jego realizacją. Doprowadzenie do szpitala wykonuje Policja w obecności lekarza, pielęgniarki lub zespołu ratownictwa medycznego. Osoba chora psychicznie przewożona jest zwykle do szpitala położonego najbliżej jej miejsca zamieszkania. Ułatwia to możliwość kontaktowania się takiej osoby z osobami najbliższymi. Problem z realizacją postanowienia sądu o przyjęciu osoby chorej psychicznie do szpitala psychiatrycznego na podstawie art. 29 ustawy polega na sprzeciwie takiej osoby przed poddaniem się postanowieniu sądowemu o przymusowym leczeniu. W takich sytuacjach stosuje się rutynowe procedury postępowania z osobami cierpiącymi na zaburzenia psychiczne, które wymagają hospitalizacji psychiatrycznej, a które nie wyrażają zgody na taką hospitalizację. Postanowienie o leczeniu w szpitalu psychiatrycznym bez zgody osoby chorej psychicznie Członek rodziny, na wniosek którego sąd wydał postanowienie o leczeniu w szpitalu psychiatrycznym bez zgody osoby chorej psychicznie – ma prawo zgłosić potrzebę przymusowego doprowadzenia danej osoby do szpitala i przekazać postanowienie do realizacji marszałkowi. W celu realizacji postanowienia sądowego konieczne jest przesłanie pisma informującego o potrzebie realizacji postanowienia wraz z załączonym prawomocnym postanowieniem sądu. Wskazane jest, by postanowienie posiadało adnotację o fakcie uprawomocnienia się. Ustawa nie wymaga, by postanowienie miało klauzulą wykonalności, albowiem w sprawie tej nie jest prowadzona egzekucja sądowa, a jedynie określony podmiot (inny niż organ egzekucyjny) wykonuje to orzeczenie. Odmowa osoby wobec której wydano postanowienie stawienia się w szpitalu psychiatrycznym Jeżeli osoba chora psychicznie, wobec której wydano postanowienie o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, odmawia stawienia się w szpitalu psychiatrycznym lub w inny sposób utrudnia wykonanie tego postanowienia, sąd z urzędu lub na wniosek upoważnionego przez marszałka województwa lekarza psychiatry może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie tej osoby do szpitala psychiatrycznego przez Policję (art. 46 ust. 2c ustawy o ochronie zdrowia psychicznego). Odstąpienie przez ustawodawcę od wprowadzenia do ustawy przepisów doprecyzowujących sposób realizacji zadania przewidzianego w art. 46 ust. 2b ustawy było celowym działaniem. Przyjęcie takiego rozwiązania wynikało z konieczności poszanowania autonomii samorządu wojewódzkiego i zagwarantowania mu doboru sposobu realizacji zadania zgodnie z lokalnymi uwarunkowaniami. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego stanowi: „Art. 29. 1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej w art. 22, osoba chora psychicznie: 1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź 2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.” „Art. 46 (…) 2a. Jeżeli osoba psychicznie chora, która ma być poddana badaniu przez biegłego, odmawia stawienia się we wskazanym miejscu lub w inny sposób uchyla się od tego badania, sąd może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie tej osoby przez Policję do wskazanego miejsca. 2b. Zapewnienie realizacji postanowienia sądowego o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego osoby, o której mowa w art. 29 ust. 1, należy do marszałka województwa. 2c. Jeżeli osoba psychicznie chora, wobec której wydano postanowienie o przyjęciu do szpitala psychiatrycznego, odmawia stawienia się w szpitalu psychiatrycznym lub w inny sposób utrudnia wykonanie tego postanowienia, sąd z urzędu lub na wniosek upoważnionego przez marszałka województwa lekarza psychiatry może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie tej osoby do szpitala psychiatrycznego przez Policję. Art. 46a. 1. Przy wykonywaniu postanowień sądowych o przyjęciu do domu pomocy społecznej lub szpitala psychiatrycznego stosuje się art. 18. 2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, przewidziane w innych przepisach środki przymusu bezpośredniego mogą być stosowane jedynie po uprzednim bezskutecznym zastosowaniu przymusu bezpośredniego przewidzianego w niniejszej ustawie albo gdy jego zastosowanie byłoby niecelowe. 3. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie przez Policję, o którym mowa w art. 40 i 46, następuje w obecności lekarza, pielęgniarki lub zespołu ratownictwa medycznego.” 1. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, przy wykonywaniu czynności przewidzianych w niniejszej ustawie, można stosować tylko wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego upoważnia albo osoby te: 1) dopuszczają się zamachu przeciwko: a) życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby lub b) bezpieczeństwu powszechnemu, lub 2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu, lub 3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie podmiotu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotnego w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej. (…) 9. W przypadkach określonych w ust. 1 jednostki systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne, Policja oraz Państwowa Straż Pożarna są obowiązane do udzielania lekarzowi, pielęgniarce lub kierującemu akcją prowadzenia medycznych czynności ratunkowych pomocy na ich żądanie.” Jeśli masz podobny problem prawny, zadaj pytanie naszemu prawnikowi (przygotowujemy też pisma) w formularzu poniżej ▼▼▼ Co zrobić, gdy osoba chora psychicznie nie chce się leczyć - czy potrzebne jest ubezwłasnowolnienie? Spowodowanie leczenia osoby, która się temu sprzeciwia, wymaga interwencji sądu opiekuńczego. „Moja matka od kilku lat cierpi na zaburzenia psychiczne. Teraz to już nie są zaburzenia, a regularna choroba. Od półtora roku nie wychodzi z domu, ma poważne urojenia. Nie chce słyszeć o leczeniu, bo twierdzi, że jest absolutnie zdrowa. Chyba w obawie, że jakikolwiek lekarz może wykryć jej problemy, przestała chodzić do kardiologa, co oznacza, że ma kompletnie niekontrolowane nadciśnienie. Na nogach ma owrzodzenia od żylaków, które sama opatruje domowymi sposobami. Boję się o nią. Słyszałam, a także czytałam w Internecie, że jedynym sposobem, aby spowodować leczenie osoby chorej psychicznie, która nie chce współpracować, jest jej ubezwłasnowolnienie. Ostatnio jednak powiedziała mi lekarka psychiatra, że jest inny sposób. Musi ona dostać oficjalne zgłoszenie o takiej osobie, następnie wysyła jej wezwanie na badanie. Gdy chory się nie zjawi, do działania włącza się sąd rodzinny. Jak jest naprawdę? Czy potrzebne jest ubezwłasnowolnienie, czy możliwa jest wersja, o której wspominała psychiatra?” — pyta czytelniczka. Spowodowanie leczenia osoby, która się temu sprzeciwia, wymaga każdorazowo interwencji sądu opiekuńczego. Ubezwłasnowolnienie nic tu nie da, bo zezwolenie sądu i tak jest potrzebne opiekunowi we wszelkich ważniejszych sprawach. Odbiera za to ubezwłasnowolnionemu możliwość samodzielnego decydowania o swoim życiu. Przyjęcie matki do szpitala psychiatrycznego może nastąpić na wniosek jej córki. Przymusowe przebadanie osoby podejrzanej o chorobę psychiczną jest możliwe tylko na zarządzenie sądu, który rozstrzyga o zasadności wniosku. Regulacje ustawy o ochronie zdrowia psychicznego Zacznę od podkreślenia przewagi, jaką zdobyła sobie w naszych czasach autonomia pacjenta nad paternalistycznym podejściem do leczenia. Względy medyczne nie przesądzają obecnie, co do zasady, o konieczności leczenia. Każdy ma prawo decydować o swoim zdrowiu i leczyć się albo nie. Prawo to wynika z przyrodzonej godności człowieka, jak również z Konstytucji RP, która zapewnia każdemu nietykalność i wolność osobistą. Przymus leczenia oznacza ograniczenie lub pozbawienie wolności. Można więc nakładać go tylko wyjątkowo, na zasadach określonych ustawowo. Jedną z ustaw, która zezwala na leczenie pacjenta wbrew jego woli, jest ustawa o ochronie zdrowia psychicznego. Przewiduje ona dwa tryby podejmowania decyzji o przymusowym leczeniu psychiatrycznym. W żadnym z nich samo stwierdzenie choroby psychicznej nie jest wystarczające do podjęcia leczenia. Jest jednak warunkiem koniecznym, umożliwiającym podjęcie decyzji po spełnieniu warunków dodatkowych. Przyjęcie do szpitala w trybie nagłym ma zapobiegać bezpośredniemu zagrożeniu, jakie chory psychicznie stwarza dla własnego życia albo życia i zdrowia innych osób. Zwracam uwagę, że stwarzanie zagrożenia dla własnego zdrowia, np. poprzez unikanie leczenia nadciśnienia, nie spełnia tego warunku. Nie ma bowiem charakteru bezpośredniego i nie dotyczy życia. Decyzję w trybie nagłym podejmuje lekarz i zatwierdza ordynator. Przymusowe leczenie podejmowane jest tylko w zakresie niezbędnym do usunięcia zagrożenia. Przyjęcie chorego psychicznie do szpitala na wniosek rodziny Jeżeli chory psychicznie nie stwarza bezpośredniego zagrożenia, to może zostać przyjęty do szpitala w trybie wnioskowym. Do złożenia wniosku uprawnione są osoby najbliższe, do których należą krewni chorego w linii prostej (dziadkowie — rodzice — dzieci — wnuki). We wniosku trzeba uzasadnić potrzebę leczenia poprzez wykazanie, że chory spełnia jeden z warunków dodatkowych: Prawo w medycynie Newsletter przygotowywany przez radcę prawnego specjalizującego się w zagadnieniach prawa medycznego ZAPISZ MNIE a) jego dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje pogorszenie stanu zdrowia psychicznego; b) jest niezdolny do samodzielnej egzystencji, a leczenie w szpitalu może przynieść mu poprawę stanu zdrowia. Dopóki zatem matka czytelniczki jest zdolna do samodzielnej egzystencji, podjęcie przymusowego leczenia wymaga nie tylko stwierdzenia choroby psychicznej, ale i wykazania, że bez przyjęcia do szpitala jej stan się pogorszy. Przy czym Sąd Najwyższy zaznaczył, iż perspektywa znacznego nawet polepszenia stanu zdrowia nie jest równoznaczna ze spełnieniem warunku a), ponieważ warunki te należy interpretować ściśle. Uzasadnienie potrzeby leczenia powinno znajdować potwierdzenie w orzeczeniu lekarza psychiatry, które należy dołączyć do wniosku. Problem w tym, że żądanie osoby składającej wniosek nie jest już wystarczające do przebadania chorego bez jego zgody. Przepisy, które uprawniały lekarza publicznego zakładu psychiatrycznego do wzywania na badanie z zagrożeniem doprowadzenia przez policję, zostały uchylone w 2011 r. Obecnie chory może nie stawić się na wezwanie lekarza, gdyż tylko sąd jest uprawniony do zarządzenia przymusowego badania. Czyni to, gdy uzna, że treść złożonego wniosku i dołączone dokumenty uprawdopodobniają potrzebę leczenia. Ubezwłasnowolnienie osoby chorej psychicznie nie daje prawa do samodzielnego decydowania o jej leczeniu - opiekę sprawuje sądu Uprzednie ubezwłasnowolnienie chorego, choćby całkowite, nic tu nie zmieni, bo nie da opiekunowi prawa do samodzielnego decydowania o jego leczeniu. Opieka sprawowana jest pod nadzorem sądu, którego zezwolenie jest potrzebne we wszelkich ważniejszych sprawach i któremu trzeba składać okresowe sprawozdania. Nawet przebadanie chorego psychicznie bez jego zgody wymaga interwencji sądowej, chyba że mamy do czynienia z trybem nagłym. Ustawa o prawach pacjenta przyznaje osobom ubezwłasnowolnionym, a także chorym psychicznie, prawo do wyrażenia sprzeciwu, o ile dysponują dostatecznym rozeznaniem. Przełamanie sprzeciwu wymaga zezwolenia sądu opiekuńczego. Dlatego warto dążyć do porozumienia z chorym, jeśli tylko jest to możliwe. Ubezwłasnowolnienie całkowite wchodzi w grę dopiero wtedy, gdy choroba psychiczna uniemożliwia choremu kierowanie swoim postępowaniem. Gdy natomiast choroba sprawia, że pacjent potrzebuje tylko pomocy do prowadzenia swoich spraw, orzekane jest ubezwłasnowolnienie częściowe i ustanawiana kuratela. PODSTAWA PRAWNA 1. art. 30 i 41 ust. 1 Konstytucji RP; 2. art. 21, 22, 23, 29 i 30 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego; 3. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 lipca 1996 r., II CRN 81/96; 4. art. 156 i 166 w związku z art. 175 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego; 5. art. 17 ust. 3 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta; 6. art. 13 i 16 Kodeksu cywilnego.

wniosek o badania psychiatryczne matki